مثبت زندگی: اینکه وضعیت باتری گوشی‌های هوشمند خوب نیست، یک حقیقت جهانی است و همه کاربران این مسئله را تأیید می‌کنند. حتی با وجود ظرفیت بالای باتری‌ها و استفاده از پک‌های باتری خارجی، باز هم بسیاری از گوشی‌های هوشمند مدرن با چالش جدی برای نگهداری شارژ در طول یک روز کامل مواجه هستند و معدود نمونه‌هایی هم که تمرکز بیشتری بر روی طول عمر باتری دارند، در نهایت می‌توانند دو روز دوام بیاورند!
اما بد نیست بدانید اوضاع همیشه این‌گونه نبوده است. در دهه‌های گذشته، گوشی‌ها با وجود سخت افزار ضعیفی که داشتند، از طول عمر باتری بسیار بالایی برخوردار بودند و با یک بار شارژ می‌توانستند تا چند روز به طور مداوم کار کنند. بله، درست است که گوشی‌های هوشمند امروزی از لحاظ قدرت سخت افزاری اصلاً قابل مقایسه با گوشی‌های قدیمی مانند نوکیا 3310 نیستند، اما این واقعیت را نیز نمی‌توان انکار کرد که فناوری تولید باتری به هیچ وجه نتوانسته پا‌به‌پای سایر بخش‌ها پیشرفت کند و به شدت عقب افتاده است.
قانون مور می‌گوید…
طبق گفته‌های ونکات سرینیواسان (Venkat Srinivasan)، مدیر مرکز همکاری آرگون برای ذخیره انرژی و یکی از متخصصان فناوری باتری، ریشه این مسئله بسیار ساده است: سرعت پیشرفت فناوری بر اساس قانون مور بسیار بالا بوده و تکنولوژی تولید باتری را پشت سر گذاشته است، به این معنی که گوشی‌های ما روز به روز بهتر شده‌اند و در نتیجه به انرژی بیشتری نیاز دارند، در حالی که سرعت پیشرفت فناوری تولید باتری در این اندازه نبوده است. قانون مور نخستین بار توسط گوردون مور، از بنیانگذاران شرکت اینتل، ارائه شد و با یک قاعده سرانگشتی بیان می‌کند که تعداد ترانزیستورهای روی یک تراشه با مساحت ثابت هر دو سال، به طور تقریبی دو برابر می‌شود.
البته این بدان معنی نیست که هیچ پیشرفتی در زمینه تولید باتری صورت نگرفته است. با کوچک‌تر شدن هر چه بیشتر قطعات سخت افزاری و ادغام برخی از آن‌ها در همدیگر، شرکت‌های تولید کننده باتری توانسته اند ظرف چند سال گذشته به طور مداوم تراکم انرژی ذخیره شده در باتری‌ها را افزایش دهند.
به گفته سرینیواسان
اما به گفته سرینیواسان: پنج سال پیش، مشخص شد که دیگر نمی‌توانیم چیزهای بیشتری را حذف کرده و باتری‌ها را متراکم‌تر کنیم، زیرا احتمال آتش سوزی وجود دارد. ما به مرحله‌ای رسیده‌ایم که بهبود‌های جدید در تراکم انرژی باید از طریق تغییر مواد سازنده باتری‌ها حاصل شود و روند تولید مواد جدید همیشه نسبت به آنچه که پیشرفت‌های مهندسی می‌گوییم، کمتر بوده است.
به همین دلیل است که باتری‌های قابل شارژ امروزی در گوشی‌های هوشمند، مبتنی بر لیتیم کبالت هستند، فناوری‌ای که از اوایل دهه 90 تاکنون مورد استفاده بوده و می‌توان گفت میزان فشرده سازی انرژی در این ماده به آخرین حد خود رسیده است. با این حال به آینده امیدواریم. محققان در حال بررسی فناوری‌های جدید باتری، مانند باتری‌های حالت جامد هستند، که می‌توانند راه را برای استفاده از موادی با قابلیت ذخیره انرژی بیشتر باز کرده و میزان نگهداری شارژ را در دستگاه‌های آینده به طور قابل ملاحظه‌ای ارتقاء دهند.
گوشی‌های مدرن مثل نوکیا 3310 می‌شوند؟
البته نکته‌ای هم در این بین وجود دارد و آن اینکه تا وقتی فناوری باتری بخواهد پیشرفت کند، مطمئناً تکنولوژی ساخت گوشی‌های هوشمند هم بسیار پیشرفته‌تر شده و به انرژی به مراتب بیشتری احتیاج خواهد داشت؛ بنابراین دوباره به نقطه اول برخواهیم گشت! نظر شما چیست؟ آیا فناوری تولید باتری می‌تواند به حدی پیشرفت کند که گوشی‌های مدرن امروزی هم بتوانند چندین روز بدون نیاز به شارژر کار کنند؟
