مثبت زندگی: پیش بینی‌ها حاکی از آن درصد سالمندان ایرانی تا سال ۲۰۵۰ به بیش از ۳۰ درصد می‌رسد؛ بر این اساس در سال ۲۰۵۰ درصد جمعیت سالمند در ایران از میانگین جهان و آسیا بیشتر و از هر سه نفر، یک نفر سالمند خواهد بود.
افزایش امید به زندگی، دستاورد مثبت توسعه اجتماعی، اقتصادی و پیشرفت‌های نظام سلامت در سطح جهان و همچنین کشور ما است. پیامد طبیعی افزایش امید زندگی نیز سالخوردگی جمعیت است؛ به این ترتیب بی‌تردید سالخوردگی جمعیت در واقع یک موفقیت است.
پدیده سالخوردگی جمعیت تنها مربوط به ایران نیست و تمام کشورهای جهان به نوعی با این پدیده روبرو هستند و با توجه به این که هر ساله امید به زندگی افزایش و مرگ و میر کاهش می‌یابد، روند سالخوردگی جمعیت برگشت‌پذیر نیست و پیری جمعیت یک چالش دائمی در جهان خواهد بود.
بنا بر اعلام وزارت بهداشت و بر اساس سرشماری سال ۱۳۹۵ از جمعیت ۷۹ میلیونی کشور، ۷میلیون و ۴۱۴هزار و ۹۱ نفر یعنی ۲۸.۹ درصد سالمند هستند. پیش‌بینی می‌شود که درصد سالمندان ایران تا سال ۲۰۲۵ میلادی (هشت سال دیگر) به ۱۰درصد و تا سال ۲۰۵۰ (۳۳ سال دیگر) به بیش از ۳۰ درصد برسد. بر اساس این پیش بینی در سال ۲۰۵۰ درصد جمعیت سالمند در ایران از میانگین جهان و آسیا بیشتر و از هر سه نفر، یک نفر سالمند خواهد بود. همچنین امید به زندگی سالم یا امید به زندگی با سلامت، در ایران تعدیل شده و ۱۰ سال کمتر از امید به زندگی (۷۴سال) است.
نسبت زنان به مردان سالمند
بنا بر اعلام پژوهشکده آمار، تعداد جمعیت ۶۰ سال و بالاتر از حدود ۱.۶۵ میلیون نفر در سال ۱۳۳۵ به ۶.۱۵ میلیون نفر در سال ۱۳۹۰ افزایش یافته است. پیش‌بینی‌ها حکایت از این دارد که سهم جمعیت ۶۵ سال و بالاتر در سال ۱۴۲۰ به حدود ۱۳.۵ درصد افزایش خواهد یافت. بر اساس پیش‌بینی‌های سازمان ملل نیز سهم جمعیت ۶۰ساله و بالاتر کشور ما در سال ۱۴۳۰ به حدود ۳۱درصد افزایش می‌یابد.
یکی از مهم‌ترین شاخص‌های جمعیتی که به ترکیب جنسیتی جمعیت سالمند توجه دارد، شاخص نسبت جنسی سالمندی است. این شاخص نشانگر توزیع جمعیت زنان سالمند نسبت به مردان سالمند است. مقدار این شاخص در ایران نشان می‌دهد که در سال ۱۳۳۵ به ازای ۱۰۰ زن سالمند (۶۵سال و بالاتر)، ۱۱۱ مرد سالمند در جمعیت کشور وجود داشته است. مقدار این شاخص در سال ۱۳۹۰ به این صورت است که به ازای ۱۰۰ زن سالمند حدود ۹۹ مرد سالمند در کشور بوده است.
زنانه شدن چهره سالمندی در ایران
می‌توان گفت که نشانه‌هایی از زنانه شدن سالمندی در ایران در حال بروز است؛ الگویی که در بسیاری از کشورهای توسعه یافته به وقوع پیوسته است. کاهش مرگ و میر مادران، تغییر در الگوی باروری، سلامت زندگی سلامت محور زنان از عواملی که می‌توان در برتری تعداد زنان به مردان در سنین سالمندی مورد توجه واقع شود.
ارتقاء سطح امید به زندگی در کشور، طی دوره های اخیر یکی از دلایل افزایش تعداد جمعیت سالمندان بوده است. جمعیت ایران در سال ۱۳۰۰ به طور متوسط ۲۵ سال طول عمر داشته‌اند که در سال ۱۳۹۰ این رقم به ۷۳ سال افزایش یافته است.
بنابر اعلام پژوهشکده آمار، با افزایش امید به زندگی بعد از تولد، امید به زندگی سالمندان نیز افزایش قابل توجهی داشته است. در سال ۱۳۵۵ انتظار می‌رفت که زنان بعد از سن ۶۵ سالگی (یعنی سالمندی)، ۱۲.۵ سال دیگر نیز عمر کنند که این مقدار تا سال ۱۳۹۰ به ۱۵.۱ سال افزایش یافت و پیش بینی می‌شود تا سال ۱۴۰۰ به ۱۷ سال افزایش یابد.
فزونی سرعت رشد جمعیت سالمند در مقایسه با رشد جمعیت کل کشور و پیش بینی افزایش تعداد و سهم سالخوردگان در سال‌های آتی، لزوم برنامه‌ریزی آینده‌نگر برای کنترل مسائل مربوط به این گروه از جمعیت را مورد تاکید قرار می‌دهد. در این راستا نیاز به برنامه‌های وسیع‌تر و ضرورت پرداختن به موضوع سلامت و سالمندی نیز به عنوان اولویتی مهم بیش از پیش نمایان می‌شود.
فقدان سلامتی، «سالخوردگی جمعیت» را از یک فرصت به تهدید تبدیل می‌کند. با توجه به چند وجهی بودن خدمات مرتبط با سلامتی سالمندان، ضروری است موضوع فوق به عنوان یک اولویت مهم، در صدر سیاست‌ها و برنامه‌های کشور قرارگیرد.
