شاید برای شما هم اتفاق بیفتد؛ سندروم پای بیقرار

مثبت زندگی: سندروم پای بیقرار که با نام ویلیس اکبوم هم شناخته می‌شود، بیماری است که به سبب آن فرد مبتلا دچار احساس ناراحتی، به خصوص در پا‌ها می‌شود. این احساس ناراحتی اغلب با حس مورمور شدن، درد و سوزش همراه است و فرد مبتلا، تمایل وحشتناکی برای حرکت داد عضو تحت تاثیر دارد. شاید پیشتر نام این بیماری به گوشتان خورده باشد. شاید هم خود شما یکی از مبتلایان به این بیماری باشید. اما آیا اطلاعات کافی در ارتباط با آن دارید؟

مبتلایان به این بیماری، علائم متنوعی را تجربه می‌کنند. در ادامه تجربیات دو فرد مبتلا به سندروم پای بیقرار را خواهید خواند و از تجربیات آن‌ها در این زمینه آگاه خواهید شد. این که افراد مبتلا پس از تشخیص بیماری خود چه احساسی داشتند و با چه دشواری‌هایی به دنبال راه درمانی برای آن بوده‌اند.

تجربیات افراد مبتلا

ساناز یکی از مبتلایان سندروم پای بیقرار است که اولین بار علائم این بیماری را اواسط سال ۸۷ تجربه کرده است. او در اوایل بیماری تنها یکبار یا دو بار در سال علائم شدیدی را تجربه می‌کرد و این اتفاق تنها زمانی که ساناز استرس می‌گرفت، نمایان می‌شد.

آن زمان برای پایین آوردن حس ناراحتی و دردی که تجربه می‌کرد به قرص‌های مسکن پناه می‌برد، اما قرص‌های مسکن اغلب موجب خواب آلودگی او می‌شدند که این در روند کاری او اختلال ایجاد می‌کرد تا اینکه بالاخره موفق به یافتن راهی برای فروکش کردن این درد یافت.

ساناز می‌گوید: «اوایل تونستم مشکلم رو با صندلی ماساژ درمان کنم. مدام از پزشک‌هایی که بهشون مراجعه می‌کردم می‌پرسیدم که این بیقراری پا از کجا میتونه نشات بگیره. ولی متاسفانه هیچکدومشون دقیقا متوجه منظورم نمی‌شدن و خب به طبع نمی‌تونستن راه درمان درستی هم بهم پیشنهاد بدن»

راه درمان

تا اینکه بعد از مدتی بیماری او عود کرد و شدت بیقراری‌های پا بیشتر شد و حالا ساناز با جدیت بیشتری به دنبال راه درمان بود. بعد از سال‌ها تشخیص اشتباه، نهایتا یک متخصص اعصاب موفق به ارزیابی درست بیماری ساناز شد. حالا ساناز به کمک دارو‌هایی موفق به کنترل علائم بیماری خود شده و به تمام کسانی که پای بیقرار دارند، توصیه می‌کند که به پزشک یا متخصص اعصاب مراجعه کنند.

از ساناز پرسیدیم که آیا تا به حال در دوران درمان به نقطه‌ای رسیده‌ای که حس کنی بیماری را کنترل کردی؟ در پاسخ به ما گفت: «بعضی وقتا بعضی از درد‌های پام از بین میرن. به طور مثال، اخیرا مچ پام شکسته بود و برای چند روز داروهام رو مصرف نکردم. اما بعد از یک هفته یا ده روز بعد دوباره بعضی از دردهام برگشتن؛ و خیلی دور از ذهن نیست که مجبور باشم تا سال‌ها این قرص‌ها و دارو‌ها رو مصرف کنم.»

ساناز تمام افرادی را که به این بیماری دچارند را اینگونه نصیحت می‌کند: «به نظرم باید مطالب آنلاین بیشتری در ارتباط با بیماریتون بخونین و بفهمید که چجوری باید مشکلتون رو برای پزشکتون توضیح بدید که متوجه بشه و بتونه مناسب‌ترین درمان رو پیشنهاد بده.»

یک بیماری جدی و نه یک شوخی

مهناز پرستاری ۴۷ ساله است که از سنین کودکی علائم این بیماری را تجربه کرده. به گفته خودش در دوران کودکی از برادرش می‌خواسته ساعت‌ها روی پاهایش بنشیند تا پا‌های مهناز آرام شوند.

راهکار مبتکرانه دیگری که خودش کشف کرده بود تا حتی شده برای دقایقی از شر پای بیقرار راحت شود، این بود که دو حوله را بسیار سفت و محکم به پایین پا‌های خود ببندد. این راهکار کسی را هم آزار نمی‌داد.

خودش می‌گوید: «یادم نیست چطور تونستم با ۵ سال سن، همچین راهکاری رو برای حل مشکل پام پیدا کنم، ولی واقعا راهکار خوبی بود و می‌تونست چند دقیقه آرومم کنه تا بتونم بخوابم. حالا که یه پرستار هستم می‌دونم که بعضی از جوراب‌های تنگ و فشرده می‌تونن موجب کاهش بعضی از علائم پای بیقرار بشن. دقیقا همون کاری که حوله‌ها با پای من می‌کردن.»

به هر حال مهناز تا سال‌ها از مشکلی که داشت مطلع نبود و حتی مادر او نیز معتقد بود درد‌ها ناشی از بزرگ شدن و رشد او هستند. وقتی نوجوان بود آزمایش‌های خون بسیاری داد، ولی نتیجه‌ای نگرفت و ترجیح داد از درمان آن بگذرد.

وقتی سنش بیشتر شد علائم نیز بیشتر شدند و تا حدی پیشرفت کردند که پای او دیگر قابل کنترل نبود. «رانندگی کردن و سفر کردن برام مثل کابوس بودن. چون پام به مدت طولانی نمی‌توانست بی‌حرکت بمونه. حتی ۲ ساعت مداوم هم نمیتونستم بی حرکت توی سالن سینما بشینم. چون پام آرام و قرار نداشت. برای همینم هیچوقت از فیلمای مورد علاقم تو سینما لذت نبردم»

از مهناز پرسیدیم که دقیقا کی تشخیص داده شد که سندروم پای بیقرار داره؟ در جواب ما گفت: «من تقریبا ۲۰ سال پیش یه عمل جراحی ۱۷ ساعته رو پشت سر گذاشتم که بعد از اون علائم پای بیقرارم شروع شد.

هفته‌ای ۱ یا دو بار بیقراری وحشتناکی رو تجربه می‌کردم. خیلی شب‌ها بخاطر پای بیقرار از خواب می‌پریدم و این علائم فقط محدود به پاهام نبود و دستام هم دچار مشکل شده بودن. حالم داشت بدتر می‌شد که بالاخره یه متخصص اعصاب بیماریم رو تشخیص داد و دارو برام تجویز کرد.»

مهناز تمام کسانی را که به این سندروم دچار هستند را اینگونه نصیحت کرد: «شاید خیلی از کمدین‌ها این بیماری را مسخره کنن، اما باید بدونید که اون‌ها این درد رو تحمل نکردن و بخاطر همین از نظرشون خنده‌داره. این بیماری هم مثل خیلی از بیماری‌های دیگه کاملا جدیه و باید بهش اهمیت داده بشه.

حرف آخر

سعی کنید تا حد زیادی مطالعه داشته باشید در این زمینه. راه‌های مختلف رو برای کاهش مشکلتون استفاده کنید. کافئین، نیکوتین، شکر و … می‌توانند برای شما مفید نیز واقع شوند. اگه بتونید علائم این بیماری رو هر چند به میزان کمی هم پایین بیارید خیلی خوب و مفیده. مردمی که این بیماری رو به شوخی می‌گیرن، جدی نگیرید و سعی کنید به متخصص اعصابی خوب مراجعه کنید.»

حتما به محض داشتن هرگونه علائم مانند حس مورمور شدن، درد و سوزش در پا‌های خود بلافاصله به یک پزشک و سپس به یک متخصص اعصاب خوب مراجعه کنید تا از پیشرفت علائم جلوگیری کنید.