مثبت زندگی: لخته‌های خونی اغلب نقش بسیار مهمی در بیماری‌های قلبی عروقی ایفا می‌کنند. در یک فرد سالم، سلول‌های خونی تخصص یافته‌ای به نام پلاکت‌ها وجود دارند. پلاکت‌ها در پاسخ به آسیب، به عنوان راهی برای جلوگیری از اتلاف خون، باعث ایجاد لخته خون می‌شوند. یک لخته خون که به شکل غیرطبیعی در سرخرگ کرونری قلب ایجاد می‌شود، ممکن است باعث حمله قلبی (انفارکتوس قلبی) و سکته مغزی شود.
در فرد مبتلا به بیماری سرخرگ کرونری، پلاکی که در سرخرگ‌های کرونری ایجاد می‌شود، ممکن است توسط عواملی مانند فشارخون بالا، قندخون بالا یا مواد موجود در دود دخانیات ثبات خود را از دست بدهد. نوعی پلاک معروف به پلاک نرم ممکن است پاره شود و باعث پاسخ پلاکت‌ها در این قسمت شده و به تشکیل لخته خون منجر شود. تشکیل یک لخته خون در سرخرگی که از قبل دچار تنگی شده است، ممکن است جریان خون را بطور کامل مسدود نموده و منجر به حمله قلبی شود.
داروهای تجزیه کننده لخته خون
داروهای تجزیه کننده لخته، لخته‌خون را در سرخرگ‌ها حل می‌کنند و جریان خون به سمت عضلات قلب را حفظ می‌نمایند. مصرف این داروها میزان ناتوانی و مرگ و میر ناشی از حملات قلبی و سکته‌های مغزی را کم می‌کند. این داروها (مثل استرپتوکیناز، اروکیناز، و فعال کننده پلاسمینوژن بافتی یا tPA) به محض تشخیص حمله قلبی یا سکته مغزی از روی علائم بیمار و یا تغییرات نوار قلب، تجویز می‌شوند.
اگر بیمار بلافاصله به بیمارستان انتقال داده شده و در عرض ۴ تا ۶ ساعت بعد از شروع علایم بالینی، این داروهای تجزیه کننده لخته خون تجویز شوند در این صورت کمترین میزان آسیب به عملکرد قلب بیمار وارد خواهد آمد. اگر مدت زمان زیادی بگذرد و سپس داروی تجزیه کننده لخته به بیمار تجویز شود، آسیب بافت قلبی پیش از تجویز دارو رخ داده و احیای جریان خون هم نمی‌تواند بافت قلبی را نجات دهد.
پرسنل بخش اورژانس داروهای تجزیه کننده لخته را به صورت داخل وریدی تجویز می‌کنند. جدی‌ترین مشکل مصرف این داروها این است که نمی‌توانند بین یک لخته خون طبیعی و غیرطبیعی تمایز قایل شوند. اگر به بیماری‌هایی مبتلا هستید که ممکن است منجر به خونریزی شوند مانند زخم معده، و یا اخیرا دچار یک آسیب یا یک خونریزی اخیر مغزی شده‌اید و یا اخیرا یک عمل جراحی انجام داده‌اید، نباید از این داروها استفاده کنید.
